Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

the remote parts

  • 1 longinquom

    longinquus, a, um, adj. [longus], long, extensive.
    I.
    Lit., in space.
    A.
    In gen. (rare):

    linea,

    Plin. 9, 17, 26, § 59:

    aequora,

    Claud. Rapt. Pros. 3, 363:

    amnes,

    Tac. A. 1, 9.—
    B.
    In partic.
    1.
    Far removed, far off, remote, distant (class.):

    nos longinqui et a te ipso missi in ultimas gentes,

    Cic. Fam. 15, 9, 1:

    ex locis tam longinquis,

    id. Imp. Pomp. 16, 47:

    ab extero hoste atque longinquo,

    id. Cat. 2, 13, 29:

    longinqua Lacedaemon,

    id. Att. 15, 9, 1:

    nationes,

    Caes. B. G. 7, 77:

    cura,

    respecting things that are far off, Liv. 22, 23:

    longinquiores loci,

    Caes. B. G. 4, 27:

    vulnera, i. e. e longinquo accepta,

    Luc. 3, 568.—In neutr. absol.: ex (e) longinquo, from afar, from a distance:

    e longinquo intueri,

    Plin. 35, 10, 36, § 97; Tac. A. 1, 47; Sen. Ep. 22.— Plur.:

    longinqua imperii adire,

    the remote parts, Tac. A. 3, 34.—
    2.
    Living far off, foreign, strange:

    homo longinquus et alienigena,

    Cic. Deiot. 3, 10:

    Clodius aequaliter in longinquos, in propinquos, in alienos, in suos irruebat,

    id. Mil. 28, 76:

    piscis,

    Ov. Ib. 150.—
    II.
    Transf., of time.
    A.
    In gen., long, of long duration or continuance, prolonged, lasting, continued, tedious (class.; cf.:

    diutinus, diuturnus): vita,

    Plaut. Mil. 3, 1, 136:

    adfert vetustas omnibus in rebus longinqua observatione incredibilem scientiam,

    Cic. Div. 1, 49, 109:

    dolores,

    id. Fin. 2, 29, 94:

    oppugnatio,

    Caes. B. C. 3, 80:

    consuetudo,

    id. B. G. 1, 47:

    militia,

    Liv. 4, 18.— Comp.:

    longinquiore tempore bellum confecturum,

    Nep. Them. 4, 3.—
    B.
    In partic.
    1.
    Long deferred, distant (rare):

    cum spe perrumpendi periculi, vel in longinquum tempus differendi,

    Cic. Part. Or. 32, 112:

    cum... aut tempore longinqua aut praeceps periculo victoria esset,

    Liv. 9, 24, 2:

    spes longinqua et sera,

    Tac. A. 13, 37.—
    * 2.
    Old, ancient:

    monumenta,

    Plin. 13, 12, 26, § 83. —
    3.
    Remote, far-fetched:

    sunt et durae (translationes), id est a longinqua similitudine ductae, ut "capitis nives," etc.,

    Quint. 8, 6, 17.—Hence, adv., in three forms: lon-ginquē, longinquō, and longin-quom (only ante- and post - class.).
    1.
    A long way off, far away: longinque ab domo bellum gerentes, Enn. ap. Non. 515, 14 (Trag. v. 103, Vahl.).—
    2.
    In time, long, a long while:

    odiosast oratio, quom rem agas, longinquom loqui,

    Plaut. Merc. 3, 4, 25:

    servus longinquo absens,

    Dig. 30, 3; so ib. 3, 3, 44.— Comp.:

    longinquius diutiusque adesse,

    Gell. 1, 22, 12.—
    b.
    After a long interval:

    historiam scripsere Pictor incondite, Sisenna longinque,

    Fronto Ep. ad Ver. 1 Mai.

    Lewis & Short latin dictionary > longinquom

  • 2 longinquus

    longinquus, a, um, adj. [longus], long, extensive.
    I.
    Lit., in space.
    A.
    In gen. (rare):

    linea,

    Plin. 9, 17, 26, § 59:

    aequora,

    Claud. Rapt. Pros. 3, 363:

    amnes,

    Tac. A. 1, 9.—
    B.
    In partic.
    1.
    Far removed, far off, remote, distant (class.):

    nos longinqui et a te ipso missi in ultimas gentes,

    Cic. Fam. 15, 9, 1:

    ex locis tam longinquis,

    id. Imp. Pomp. 16, 47:

    ab extero hoste atque longinquo,

    id. Cat. 2, 13, 29:

    longinqua Lacedaemon,

    id. Att. 15, 9, 1:

    nationes,

    Caes. B. G. 7, 77:

    cura,

    respecting things that are far off, Liv. 22, 23:

    longinquiores loci,

    Caes. B. G. 4, 27:

    vulnera, i. e. e longinquo accepta,

    Luc. 3, 568.—In neutr. absol.: ex (e) longinquo, from afar, from a distance:

    e longinquo intueri,

    Plin. 35, 10, 36, § 97; Tac. A. 1, 47; Sen. Ep. 22.— Plur.:

    longinqua imperii adire,

    the remote parts, Tac. A. 3, 34.—
    2.
    Living far off, foreign, strange:

    homo longinquus et alienigena,

    Cic. Deiot. 3, 10:

    Clodius aequaliter in longinquos, in propinquos, in alienos, in suos irruebat,

    id. Mil. 28, 76:

    piscis,

    Ov. Ib. 150.—
    II.
    Transf., of time.
    A.
    In gen., long, of long duration or continuance, prolonged, lasting, continued, tedious (class.; cf.:

    diutinus, diuturnus): vita,

    Plaut. Mil. 3, 1, 136:

    adfert vetustas omnibus in rebus longinqua observatione incredibilem scientiam,

    Cic. Div. 1, 49, 109:

    dolores,

    id. Fin. 2, 29, 94:

    oppugnatio,

    Caes. B. C. 3, 80:

    consuetudo,

    id. B. G. 1, 47:

    militia,

    Liv. 4, 18.— Comp.:

    longinquiore tempore bellum confecturum,

    Nep. Them. 4, 3.—
    B.
    In partic.
    1.
    Long deferred, distant (rare):

    cum spe perrumpendi periculi, vel in longinquum tempus differendi,

    Cic. Part. Or. 32, 112:

    cum... aut tempore longinqua aut praeceps periculo victoria esset,

    Liv. 9, 24, 2:

    spes longinqua et sera,

    Tac. A. 13, 37.—
    * 2.
    Old, ancient:

    monumenta,

    Plin. 13, 12, 26, § 83. —
    3.
    Remote, far-fetched:

    sunt et durae (translationes), id est a longinqua similitudine ductae, ut "capitis nives," etc.,

    Quint. 8, 6, 17.—Hence, adv., in three forms: lon-ginquē, longinquō, and longin-quom (only ante- and post - class.).
    1.
    A long way off, far away: longinque ab domo bellum gerentes, Enn. ap. Non. 515, 14 (Trag. v. 103, Vahl.).—
    2.
    In time, long, a long while:

    odiosast oratio, quom rem agas, longinquom loqui,

    Plaut. Merc. 3, 4, 25:

    servus longinquo absens,

    Dig. 30, 3; so ib. 3, 3, 44.— Comp.:

    longinquius diutiusque adesse,

    Gell. 1, 22, 12.—
    b.
    After a long interval:

    historiam scripsere Pictor incondite, Sisenna longinque,

    Fronto Ep. ad Ver. 1 Mai.

    Lewis & Short latin dictionary > longinquus

  • 3 ulter

    ulter, tra, trum, adj. ( comp. ulterior, us; sup. ultimus) [cf.: uls, ollus, olim; and the advv. ultra, ultro], prop. that is beyond or on the other side. The posit. is not found, but the comp. and sup. are very freq.
    I.
    Comp.: ultĕrĭor, ĭus, farther, on the farther side, that is beyond, ulterior:

    quis est ulterior?

    Ter. Phorm. 4, 2, 10:

    quorum alter ulteriorem Galliam decernit cum Syriā, alter citeriorem,

    i. e. transalpine, Cic. Prov. Cons. 15, 36:

    Gallia,

    id. Att. 8, 3, 3; Caes. B. G. 1, 7:

    portus,

    id. ib. 4, 23:

    Hispania,

    Suet. Caes. 7; 18; 56:

    pars urbis,

    Liv. 34, 20, 5:

    ripa,

    Verg. A. 6, 314; Vell. 2, 107, 1:

    ulterius medio spatium sol altus habebat,

    Ov. M. 2, 417.—
    B.
    As subst.
    1.
    ul-tĕrĭōres, um, m. (sc. homines), the more remote, or more distant persons, those beyond:

    cum ab proximis impetrare non possent, ulteriores tentant,

    Caes. B. G. 6, 2: recurritur ex proximis locis;

    ulteriores non inventi,

    Liv. 3, 60, 7:

    proximi ripae neglegenter, ulteriores exquisitius,

    Tac. G. 17.—
    2.
    ultĕrĭōra, um, n. (sc. loca or negotia).
    (α).
    Of places, the more remote parts or regions, the districts beyond:

    Mosellae pons, qui ulteriora coloniae annectit,

    Tac. H. 4, 77.—
    (β).
    In gen., of things, that which is beyond, things beyond, farther, or in addition; things future:

    ulteriora mirari, praesentia sequi,

    Tac. H. 4, 8:

    ut dum proxima dicimus, struere ulteriora possimus,

    things beyond, what is to come, Quint. 10, 7, 8; cf.:

    pudor est ulteriora loqui,

    Ov. F. 5, 532; id. A. A. 3, 769:

    semper et inventis ulteriora petit,

    id. Am. 2, 9, 10.—
    3.
    Rarely sing.: ultĕrĭus, ōris, n., something more, any thing further:

    cujus (fero, tuli) praeteritum perfectum et ulterius non invenitur,

    Quint. 1, 6, 26.—
    II.
    Sup.: ultĭmus, a, um, that is farthest beyond, i. e. the farthest, most distant, most remote, the uttermost, extreme, last; often to be rendered as a subst., the farthest or most distant part of any thing, etc. (opp. to citimus, while extremus is opp. to intimus).
    A.
    Lit., of space:

    illa minima (luna) quae ultima a caeio, citima terris luce lucebat alienā,

    Cic. Rep. 6, 16, 16:

    partes,

    id. ib. 6, 20, 20:

    in ultimam provinciam se conjecit,

    id. Att. 5, 16, 4:

    devehendum in ultimas maris terrarumque oras,

    Liv. 21, 10, 12:

    orae,

    Plaut. Most. 4, 3, 3; Hor. C. 3, 3, 45; Liv. 5, 37, 2:

    campi,

    Plaut. Rud. 4, 3, 95:

    Hesperia,

    Hor. C. 1, 36, 4:

    Africa,

    id. ib. 2, 18, 4:

    Geloni,

    id. ib. 2, 20, 18:

    in plateā ultimā,

    Plaut. Curc. 2, 2, 28; id. Mil. 3, 1, 15:

    in ultimis aedibus,

    Ter. Heaut. 5, 1, 29:

    spelunca draconis,

    Phaedr. 4, 18, 3:

    cauda,

    i. e. the end of, Plin. 9, 5, 4, § 11:

    mors ultima linea rerum est,

    Hor. Ep. 1, 16, 79.—
    2.
    Subst.
    (α).
    ultĭmi, ōrum, m. (sc. homines), the farthest or most remote people:

    recessum primis ultimi non dabant,

    Caes. B. G. 5, 43.—
    (β).
    ultĭma, ōrum, n. (sc. negotia), the farthest or most remote things:

    praeponens ultima primis,

    Hor. S. 1, 4, 59:

    ultima signant,

    the goal, Verg. A. 5, 317.—
    (γ).
    Rarely sing.: ultĭmum, i, n., the last, the end:

    caelum ipsum, quod extremum atque ultimum mundi est,

    Cic. Div. 2, 43, 91.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of time or order of succession, the remotest, earliest, oldest, first; the last, latest, final:

    ultimi et proximi temporis recordatio,

    Cic. Prov. Cons. 18, 43:

    tam multis ab ultimā antiquitate repetitis,

    id. Fin. 1, 20, 65:

    tempora,

    id. Leg. 1, 3. 8:

    initium,

    Auct. Her. 1, 9, 14:

    principium,

    Cic. Inv. 2, 2, 5:

    memoria pueritiae,

    id. Arch. 1, 1:

    memoria saeculorum,

    Just. 12, 16, 3:

    vetustas hominum,

    id. 2, 1, 20:

    sanguinis auctor,

    Verg. A. 7, 49:

    ultima quid referam?

    Ov. H. 14, 109: scilicet ultima semper Exspectanda dies homini est, last, id.M. 3, 135:

    aetas est de ferro,

    id. ib. 1, 127:

    vox,

    id. ib. 3, 499:

    dicta,

    id. ib. 9, 126:

    lapis,

    i. e. a gravestone, Prop. 1, 17, 20: cerae, i. e. a last will, testament, Mart. 4, 70, 2:

    aetas,

    Quint. 12, 4, 2:

    senectus,

    id. 11, 1, 10:

    virtute pares, necessitate, quae ultimum ac maximum telum est, superiores estis,

    Liv. 4, 28, 5:

    decurritur ad illud extremum atque ultimum senatus consultum,

    Caes. B. C. 1, 5. —As subst.: ultĭma, ōrum, n.:

    perferto et ultima exspectato,

    final events, the end, Cic. Fam. 7, 17, 2:

    ultima vitae,

    Calp. Ecl. 3, 91.—Rarely sing.:

    matrem ultimo aetatis affectam,

    Aus. Vict. Or. Gent. Rom. 10.—Adverb.:

    si fidem ad ultimum fratri praestitisset,

    to the last, Liv. 45, 19, 17; 3, 64, 8; 3, 64, 11; also (more freq.) at last, lastly, finally, = ad extremum, ad postremum, postremo:

    si qualis in cives, talis ad ultimum in liberos esset,

    Liv. 1, 53, 10; 5, 10, 8; 3, 10, 3:

    ne se ad ultimum perditum irent,

    id. 26, 27, 10; so,

    ultimo,

    Suet. Ner. 32 fin.; Petr. 20, 139;

    and, ultimum,

    for the last time, Liv. 1, 29, 3; Curt. 5, 12, 8; App. M. 2, p. 126.—
    2.
    Of degree or rank, and denoting the highest as well as the lowest extreme of either.
    a.
    The utmost, extreme, the highest, first, greatest, = summus, extremus:

    summum bonum, quod ultimum appello,

    Cic. Fin. 3, 9, 30:

    ultimae perfectaeque naturae,

    id. N. D. 2, 12, 33:

    ut absit ab ultimis vitiis ipse praeceptor ac schola,

    Quint. 2, 2, 15:

    ultimae causae cur perirent, etc.,

    Hor. C. 1, 16, 18:

    scelus,

    Curt. 5, 12, 17:

    rex ad ultimum periculum venit,

    id. 7, 6, 22:

    facinus,

    id. 8, 8, 2; 6, 3, 13; 6, 9, 11:

    necessitas,

    id. 9, 12, 6; Liv. 2, 43, 3; 3, 4, 9; Sen. Clem. 1, 12, 5:

    ad ultimam inopiam adducere,

    Liv. 6, 3, 4; 37, 31, 2:

    ad ultimos casus servari,

    id. 27, 10, 11:

    dedecus,

    Curt. 9, 5, 11:

    exsecrationes,

    Just. 24, 2, 8: ultimum supplicium, extreme (i. e. capital) punishment, Caes. B. C. 1, 84; so,

    poena,

    Liv. 3, 58, 10; Plin. Ep. 2, 11, 8:

    desperatio,

    Tac. H. 2, 48; 2, 44; Curt. 10, 8, 9; Liv. 42, 66, 1; Sen. Contr. 4, 29, 2:

    discrimen ultimum vitae et regni,

    Liv. 37, 53, 16; 23, 21, 2:

    ad ultimam perductus tristitiam,

    Petr. 24.—Esp., as subst.: ultĭ-ma, ōrum, n.:

    omnia ultima pati,

    every extremity, the worst, Liv. 37, 54, 2:

    ultima pati,

    Ov. M. 14, 483; id. Tr. 3, 2, 11; Curt. 3, 1, 6:

    ultima audere,

    Liv. 3, 2, 11:

    priusquam ultima experirentur,

    id. 2, 28, 9.—Rarely sing.:

    paene in ultimum gladiorum erupit impunitas,

    Vell. 2, 125, 2:

    ad ultimum inopiae adducere,

    to the last degree. Liv. 23, 19, 2; 31, 38, 1:

    ad ultimum periculi pervenire,

    Curt. 8, 1, 15.— Trop.:

    ut in pecude, nisi quae vis obstitit, videmus naturam suo quodam itinere ad ultimum pervenire,

    Cic. N. D. 2, 13, 35.—Adverb.:

    ad ultimum pro fide morituri,

    Curt. 3, 1, 7:

    consilium sceleratum, sed non ad ultimum demens,

    in the extreme, utterly, to the last degree, Liv. 28, 28, 8.—
    b.
    The lowest, meanest (very rare):

    qui se Philippum regiaeque stirpis ferebat, cum esset ultimae,

    Vell. 1, 11, 1:

    principibus placuisse viris non ultima laus est,

    Hor. Ep. 1, 17, 35: ultima sit laudes inter ut illa tuas, Auct. Cons. ad Liv. 17:

    ultima pistoris illa uxor,

    the worst, App. M. 9, p. 224, 26.— Subst.:

    ut vigiliis et labore cum ultimis militum certaret (consul),

    Liv. 34, 18, 5:

    in ultimis laudum,

    id. 30, 30, 4:

    in ultimis ponere,

    the lowest, meanest things, Plin. 17, 12, 18, § 91.

    Lewis & Short latin dictionary > ulter

  • 4 ulteriora

    ulter, tra, trum, adj. ( comp. ulterior, us; sup. ultimus) [cf.: uls, ollus, olim; and the advv. ultra, ultro], prop. that is beyond or on the other side. The posit. is not found, but the comp. and sup. are very freq.
    I.
    Comp.: ultĕrĭor, ĭus, farther, on the farther side, that is beyond, ulterior:

    quis est ulterior?

    Ter. Phorm. 4, 2, 10:

    quorum alter ulteriorem Galliam decernit cum Syriā, alter citeriorem,

    i. e. transalpine, Cic. Prov. Cons. 15, 36:

    Gallia,

    id. Att. 8, 3, 3; Caes. B. G. 1, 7:

    portus,

    id. ib. 4, 23:

    Hispania,

    Suet. Caes. 7; 18; 56:

    pars urbis,

    Liv. 34, 20, 5:

    ripa,

    Verg. A. 6, 314; Vell. 2, 107, 1:

    ulterius medio spatium sol altus habebat,

    Ov. M. 2, 417.—
    B.
    As subst.
    1.
    ul-tĕrĭōres, um, m. (sc. homines), the more remote, or more distant persons, those beyond:

    cum ab proximis impetrare non possent, ulteriores tentant,

    Caes. B. G. 6, 2: recurritur ex proximis locis;

    ulteriores non inventi,

    Liv. 3, 60, 7:

    proximi ripae neglegenter, ulteriores exquisitius,

    Tac. G. 17.—
    2.
    ultĕrĭōra, um, n. (sc. loca or negotia).
    (α).
    Of places, the more remote parts or regions, the districts beyond:

    Mosellae pons, qui ulteriora coloniae annectit,

    Tac. H. 4, 77.—
    (β).
    In gen., of things, that which is beyond, things beyond, farther, or in addition; things future:

    ulteriora mirari, praesentia sequi,

    Tac. H. 4, 8:

    ut dum proxima dicimus, struere ulteriora possimus,

    things beyond, what is to come, Quint. 10, 7, 8; cf.:

    pudor est ulteriora loqui,

    Ov. F. 5, 532; id. A. A. 3, 769:

    semper et inventis ulteriora petit,

    id. Am. 2, 9, 10.—
    3.
    Rarely sing.: ultĕrĭus, ōris, n., something more, any thing further:

    cujus (fero, tuli) praeteritum perfectum et ulterius non invenitur,

    Quint. 1, 6, 26.—
    II.
    Sup.: ultĭmus, a, um, that is farthest beyond, i. e. the farthest, most distant, most remote, the uttermost, extreme, last; often to be rendered as a subst., the farthest or most distant part of any thing, etc. (opp. to citimus, while extremus is opp. to intimus).
    A.
    Lit., of space:

    illa minima (luna) quae ultima a caeio, citima terris luce lucebat alienā,

    Cic. Rep. 6, 16, 16:

    partes,

    id. ib. 6, 20, 20:

    in ultimam provinciam se conjecit,

    id. Att. 5, 16, 4:

    devehendum in ultimas maris terrarumque oras,

    Liv. 21, 10, 12:

    orae,

    Plaut. Most. 4, 3, 3; Hor. C. 3, 3, 45; Liv. 5, 37, 2:

    campi,

    Plaut. Rud. 4, 3, 95:

    Hesperia,

    Hor. C. 1, 36, 4:

    Africa,

    id. ib. 2, 18, 4:

    Geloni,

    id. ib. 2, 20, 18:

    in plateā ultimā,

    Plaut. Curc. 2, 2, 28; id. Mil. 3, 1, 15:

    in ultimis aedibus,

    Ter. Heaut. 5, 1, 29:

    spelunca draconis,

    Phaedr. 4, 18, 3:

    cauda,

    i. e. the end of, Plin. 9, 5, 4, § 11:

    mors ultima linea rerum est,

    Hor. Ep. 1, 16, 79.—
    2.
    Subst.
    (α).
    ultĭmi, ōrum, m. (sc. homines), the farthest or most remote people:

    recessum primis ultimi non dabant,

    Caes. B. G. 5, 43.—
    (β).
    ultĭma, ōrum, n. (sc. negotia), the farthest or most remote things:

    praeponens ultima primis,

    Hor. S. 1, 4, 59:

    ultima signant,

    the goal, Verg. A. 5, 317.—
    (γ).
    Rarely sing.: ultĭmum, i, n., the last, the end:

    caelum ipsum, quod extremum atque ultimum mundi est,

    Cic. Div. 2, 43, 91.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of time or order of succession, the remotest, earliest, oldest, first; the last, latest, final:

    ultimi et proximi temporis recordatio,

    Cic. Prov. Cons. 18, 43:

    tam multis ab ultimā antiquitate repetitis,

    id. Fin. 1, 20, 65:

    tempora,

    id. Leg. 1, 3. 8:

    initium,

    Auct. Her. 1, 9, 14:

    principium,

    Cic. Inv. 2, 2, 5:

    memoria pueritiae,

    id. Arch. 1, 1:

    memoria saeculorum,

    Just. 12, 16, 3:

    vetustas hominum,

    id. 2, 1, 20:

    sanguinis auctor,

    Verg. A. 7, 49:

    ultima quid referam?

    Ov. H. 14, 109: scilicet ultima semper Exspectanda dies homini est, last, id.M. 3, 135:

    aetas est de ferro,

    id. ib. 1, 127:

    vox,

    id. ib. 3, 499:

    dicta,

    id. ib. 9, 126:

    lapis,

    i. e. a gravestone, Prop. 1, 17, 20: cerae, i. e. a last will, testament, Mart. 4, 70, 2:

    aetas,

    Quint. 12, 4, 2:

    senectus,

    id. 11, 1, 10:

    virtute pares, necessitate, quae ultimum ac maximum telum est, superiores estis,

    Liv. 4, 28, 5:

    decurritur ad illud extremum atque ultimum senatus consultum,

    Caes. B. C. 1, 5. —As subst.: ultĭma, ōrum, n.:

    perferto et ultima exspectato,

    final events, the end, Cic. Fam. 7, 17, 2:

    ultima vitae,

    Calp. Ecl. 3, 91.—Rarely sing.:

    matrem ultimo aetatis affectam,

    Aus. Vict. Or. Gent. Rom. 10.—Adverb.:

    si fidem ad ultimum fratri praestitisset,

    to the last, Liv. 45, 19, 17; 3, 64, 8; 3, 64, 11; also (more freq.) at last, lastly, finally, = ad extremum, ad postremum, postremo:

    si qualis in cives, talis ad ultimum in liberos esset,

    Liv. 1, 53, 10; 5, 10, 8; 3, 10, 3:

    ne se ad ultimum perditum irent,

    id. 26, 27, 10; so,

    ultimo,

    Suet. Ner. 32 fin.; Petr. 20, 139;

    and, ultimum,

    for the last time, Liv. 1, 29, 3; Curt. 5, 12, 8; App. M. 2, p. 126.—
    2.
    Of degree or rank, and denoting the highest as well as the lowest extreme of either.
    a.
    The utmost, extreme, the highest, first, greatest, = summus, extremus:

    summum bonum, quod ultimum appello,

    Cic. Fin. 3, 9, 30:

    ultimae perfectaeque naturae,

    id. N. D. 2, 12, 33:

    ut absit ab ultimis vitiis ipse praeceptor ac schola,

    Quint. 2, 2, 15:

    ultimae causae cur perirent, etc.,

    Hor. C. 1, 16, 18:

    scelus,

    Curt. 5, 12, 17:

    rex ad ultimum periculum venit,

    id. 7, 6, 22:

    facinus,

    id. 8, 8, 2; 6, 3, 13; 6, 9, 11:

    necessitas,

    id. 9, 12, 6; Liv. 2, 43, 3; 3, 4, 9; Sen. Clem. 1, 12, 5:

    ad ultimam inopiam adducere,

    Liv. 6, 3, 4; 37, 31, 2:

    ad ultimos casus servari,

    id. 27, 10, 11:

    dedecus,

    Curt. 9, 5, 11:

    exsecrationes,

    Just. 24, 2, 8: ultimum supplicium, extreme (i. e. capital) punishment, Caes. B. C. 1, 84; so,

    poena,

    Liv. 3, 58, 10; Plin. Ep. 2, 11, 8:

    desperatio,

    Tac. H. 2, 48; 2, 44; Curt. 10, 8, 9; Liv. 42, 66, 1; Sen. Contr. 4, 29, 2:

    discrimen ultimum vitae et regni,

    Liv. 37, 53, 16; 23, 21, 2:

    ad ultimam perductus tristitiam,

    Petr. 24.—Esp., as subst.: ultĭ-ma, ōrum, n.:

    omnia ultima pati,

    every extremity, the worst, Liv. 37, 54, 2:

    ultima pati,

    Ov. M. 14, 483; id. Tr. 3, 2, 11; Curt. 3, 1, 6:

    ultima audere,

    Liv. 3, 2, 11:

    priusquam ultima experirentur,

    id. 2, 28, 9.—Rarely sing.:

    paene in ultimum gladiorum erupit impunitas,

    Vell. 2, 125, 2:

    ad ultimum inopiae adducere,

    to the last degree. Liv. 23, 19, 2; 31, 38, 1:

    ad ultimum periculi pervenire,

    Curt. 8, 1, 15.— Trop.:

    ut in pecude, nisi quae vis obstitit, videmus naturam suo quodam itinere ad ultimum pervenire,

    Cic. N. D. 2, 13, 35.—Adverb.:

    ad ultimum pro fide morituri,

    Curt. 3, 1, 7:

    consilium sceleratum, sed non ad ultimum demens,

    in the extreme, utterly, to the last degree, Liv. 28, 28, 8.—
    b.
    The lowest, meanest (very rare):

    qui se Philippum regiaeque stirpis ferebat, cum esset ultimae,

    Vell. 1, 11, 1:

    principibus placuisse viris non ultima laus est,

    Hor. Ep. 1, 17, 35: ultima sit laudes inter ut illa tuas, Auct. Cons. ad Liv. 17:

    ultima pistoris illa uxor,

    the worst, App. M. 9, p. 224, 26.— Subst.:

    ut vigiliis et labore cum ultimis militum certaret (consul),

    Liv. 34, 18, 5:

    in ultimis laudum,

    id. 30, 30, 4:

    in ultimis ponere,

    the lowest, meanest things, Plin. 17, 12, 18, § 91.

    Lewis & Short latin dictionary > ulteriora

  • 5 ulteriores

    ulter, tra, trum, adj. ( comp. ulterior, us; sup. ultimus) [cf.: uls, ollus, olim; and the advv. ultra, ultro], prop. that is beyond or on the other side. The posit. is not found, but the comp. and sup. are very freq.
    I.
    Comp.: ultĕrĭor, ĭus, farther, on the farther side, that is beyond, ulterior:

    quis est ulterior?

    Ter. Phorm. 4, 2, 10:

    quorum alter ulteriorem Galliam decernit cum Syriā, alter citeriorem,

    i. e. transalpine, Cic. Prov. Cons. 15, 36:

    Gallia,

    id. Att. 8, 3, 3; Caes. B. G. 1, 7:

    portus,

    id. ib. 4, 23:

    Hispania,

    Suet. Caes. 7; 18; 56:

    pars urbis,

    Liv. 34, 20, 5:

    ripa,

    Verg. A. 6, 314; Vell. 2, 107, 1:

    ulterius medio spatium sol altus habebat,

    Ov. M. 2, 417.—
    B.
    As subst.
    1.
    ul-tĕrĭōres, um, m. (sc. homines), the more remote, or more distant persons, those beyond:

    cum ab proximis impetrare non possent, ulteriores tentant,

    Caes. B. G. 6, 2: recurritur ex proximis locis;

    ulteriores non inventi,

    Liv. 3, 60, 7:

    proximi ripae neglegenter, ulteriores exquisitius,

    Tac. G. 17.—
    2.
    ultĕrĭōra, um, n. (sc. loca or negotia).
    (α).
    Of places, the more remote parts or regions, the districts beyond:

    Mosellae pons, qui ulteriora coloniae annectit,

    Tac. H. 4, 77.—
    (β).
    In gen., of things, that which is beyond, things beyond, farther, or in addition; things future:

    ulteriora mirari, praesentia sequi,

    Tac. H. 4, 8:

    ut dum proxima dicimus, struere ulteriora possimus,

    things beyond, what is to come, Quint. 10, 7, 8; cf.:

    pudor est ulteriora loqui,

    Ov. F. 5, 532; id. A. A. 3, 769:

    semper et inventis ulteriora petit,

    id. Am. 2, 9, 10.—
    3.
    Rarely sing.: ultĕrĭus, ōris, n., something more, any thing further:

    cujus (fero, tuli) praeteritum perfectum et ulterius non invenitur,

    Quint. 1, 6, 26.—
    II.
    Sup.: ultĭmus, a, um, that is farthest beyond, i. e. the farthest, most distant, most remote, the uttermost, extreme, last; often to be rendered as a subst., the farthest or most distant part of any thing, etc. (opp. to citimus, while extremus is opp. to intimus).
    A.
    Lit., of space:

    illa minima (luna) quae ultima a caeio, citima terris luce lucebat alienā,

    Cic. Rep. 6, 16, 16:

    partes,

    id. ib. 6, 20, 20:

    in ultimam provinciam se conjecit,

    id. Att. 5, 16, 4:

    devehendum in ultimas maris terrarumque oras,

    Liv. 21, 10, 12:

    orae,

    Plaut. Most. 4, 3, 3; Hor. C. 3, 3, 45; Liv. 5, 37, 2:

    campi,

    Plaut. Rud. 4, 3, 95:

    Hesperia,

    Hor. C. 1, 36, 4:

    Africa,

    id. ib. 2, 18, 4:

    Geloni,

    id. ib. 2, 20, 18:

    in plateā ultimā,

    Plaut. Curc. 2, 2, 28; id. Mil. 3, 1, 15:

    in ultimis aedibus,

    Ter. Heaut. 5, 1, 29:

    spelunca draconis,

    Phaedr. 4, 18, 3:

    cauda,

    i. e. the end of, Plin. 9, 5, 4, § 11:

    mors ultima linea rerum est,

    Hor. Ep. 1, 16, 79.—
    2.
    Subst.
    (α).
    ultĭmi, ōrum, m. (sc. homines), the farthest or most remote people:

    recessum primis ultimi non dabant,

    Caes. B. G. 5, 43.—
    (β).
    ultĭma, ōrum, n. (sc. negotia), the farthest or most remote things:

    praeponens ultima primis,

    Hor. S. 1, 4, 59:

    ultima signant,

    the goal, Verg. A. 5, 317.—
    (γ).
    Rarely sing.: ultĭmum, i, n., the last, the end:

    caelum ipsum, quod extremum atque ultimum mundi est,

    Cic. Div. 2, 43, 91.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of time or order of succession, the remotest, earliest, oldest, first; the last, latest, final:

    ultimi et proximi temporis recordatio,

    Cic. Prov. Cons. 18, 43:

    tam multis ab ultimā antiquitate repetitis,

    id. Fin. 1, 20, 65:

    tempora,

    id. Leg. 1, 3. 8:

    initium,

    Auct. Her. 1, 9, 14:

    principium,

    Cic. Inv. 2, 2, 5:

    memoria pueritiae,

    id. Arch. 1, 1:

    memoria saeculorum,

    Just. 12, 16, 3:

    vetustas hominum,

    id. 2, 1, 20:

    sanguinis auctor,

    Verg. A. 7, 49:

    ultima quid referam?

    Ov. H. 14, 109: scilicet ultima semper Exspectanda dies homini est, last, id.M. 3, 135:

    aetas est de ferro,

    id. ib. 1, 127:

    vox,

    id. ib. 3, 499:

    dicta,

    id. ib. 9, 126:

    lapis,

    i. e. a gravestone, Prop. 1, 17, 20: cerae, i. e. a last will, testament, Mart. 4, 70, 2:

    aetas,

    Quint. 12, 4, 2:

    senectus,

    id. 11, 1, 10:

    virtute pares, necessitate, quae ultimum ac maximum telum est, superiores estis,

    Liv. 4, 28, 5:

    decurritur ad illud extremum atque ultimum senatus consultum,

    Caes. B. C. 1, 5. —As subst.: ultĭma, ōrum, n.:

    perferto et ultima exspectato,

    final events, the end, Cic. Fam. 7, 17, 2:

    ultima vitae,

    Calp. Ecl. 3, 91.—Rarely sing.:

    matrem ultimo aetatis affectam,

    Aus. Vict. Or. Gent. Rom. 10.—Adverb.:

    si fidem ad ultimum fratri praestitisset,

    to the last, Liv. 45, 19, 17; 3, 64, 8; 3, 64, 11; also (more freq.) at last, lastly, finally, = ad extremum, ad postremum, postremo:

    si qualis in cives, talis ad ultimum in liberos esset,

    Liv. 1, 53, 10; 5, 10, 8; 3, 10, 3:

    ne se ad ultimum perditum irent,

    id. 26, 27, 10; so,

    ultimo,

    Suet. Ner. 32 fin.; Petr. 20, 139;

    and, ultimum,

    for the last time, Liv. 1, 29, 3; Curt. 5, 12, 8; App. M. 2, p. 126.—
    2.
    Of degree or rank, and denoting the highest as well as the lowest extreme of either.
    a.
    The utmost, extreme, the highest, first, greatest, = summus, extremus:

    summum bonum, quod ultimum appello,

    Cic. Fin. 3, 9, 30:

    ultimae perfectaeque naturae,

    id. N. D. 2, 12, 33:

    ut absit ab ultimis vitiis ipse praeceptor ac schola,

    Quint. 2, 2, 15:

    ultimae causae cur perirent, etc.,

    Hor. C. 1, 16, 18:

    scelus,

    Curt. 5, 12, 17:

    rex ad ultimum periculum venit,

    id. 7, 6, 22:

    facinus,

    id. 8, 8, 2; 6, 3, 13; 6, 9, 11:

    necessitas,

    id. 9, 12, 6; Liv. 2, 43, 3; 3, 4, 9; Sen. Clem. 1, 12, 5:

    ad ultimam inopiam adducere,

    Liv. 6, 3, 4; 37, 31, 2:

    ad ultimos casus servari,

    id. 27, 10, 11:

    dedecus,

    Curt. 9, 5, 11:

    exsecrationes,

    Just. 24, 2, 8: ultimum supplicium, extreme (i. e. capital) punishment, Caes. B. C. 1, 84; so,

    poena,

    Liv. 3, 58, 10; Plin. Ep. 2, 11, 8:

    desperatio,

    Tac. H. 2, 48; 2, 44; Curt. 10, 8, 9; Liv. 42, 66, 1; Sen. Contr. 4, 29, 2:

    discrimen ultimum vitae et regni,

    Liv. 37, 53, 16; 23, 21, 2:

    ad ultimam perductus tristitiam,

    Petr. 24.—Esp., as subst.: ultĭ-ma, ōrum, n.:

    omnia ultima pati,

    every extremity, the worst, Liv. 37, 54, 2:

    ultima pati,

    Ov. M. 14, 483; id. Tr. 3, 2, 11; Curt. 3, 1, 6:

    ultima audere,

    Liv. 3, 2, 11:

    priusquam ultima experirentur,

    id. 2, 28, 9.—Rarely sing.:

    paene in ultimum gladiorum erupit impunitas,

    Vell. 2, 125, 2:

    ad ultimum inopiae adducere,

    to the last degree. Liv. 23, 19, 2; 31, 38, 1:

    ad ultimum periculi pervenire,

    Curt. 8, 1, 15.— Trop.:

    ut in pecude, nisi quae vis obstitit, videmus naturam suo quodam itinere ad ultimum pervenire,

    Cic. N. D. 2, 13, 35.—Adverb.:

    ad ultimum pro fide morituri,

    Curt. 3, 1, 7:

    consilium sceleratum, sed non ad ultimum demens,

    in the extreme, utterly, to the last degree, Liv. 28, 28, 8.—
    b.
    The lowest, meanest (very rare):

    qui se Philippum regiaeque stirpis ferebat, cum esset ultimae,

    Vell. 1, 11, 1:

    principibus placuisse viris non ultima laus est,

    Hor. Ep. 1, 17, 35: ultima sit laudes inter ut illa tuas, Auct. Cons. ad Liv. 17:

    ultima pistoris illa uxor,

    the worst, App. M. 9, p. 224, 26.— Subst.:

    ut vigiliis et labore cum ultimis militum certaret (consul),

    Liv. 34, 18, 5:

    in ultimis laudum,

    id. 30, 30, 4:

    in ultimis ponere,

    the lowest, meanest things, Plin. 17, 12, 18, § 91.

    Lewis & Short latin dictionary > ulteriores

  • 6 ultima

    ulter, tra, trum, adj. ( comp. ulterior, us; sup. ultimus) [cf.: uls, ollus, olim; and the advv. ultra, ultro], prop. that is beyond or on the other side. The posit. is not found, but the comp. and sup. are very freq.
    I.
    Comp.: ultĕrĭor, ĭus, farther, on the farther side, that is beyond, ulterior:

    quis est ulterior?

    Ter. Phorm. 4, 2, 10:

    quorum alter ulteriorem Galliam decernit cum Syriā, alter citeriorem,

    i. e. transalpine, Cic. Prov. Cons. 15, 36:

    Gallia,

    id. Att. 8, 3, 3; Caes. B. G. 1, 7:

    portus,

    id. ib. 4, 23:

    Hispania,

    Suet. Caes. 7; 18; 56:

    pars urbis,

    Liv. 34, 20, 5:

    ripa,

    Verg. A. 6, 314; Vell. 2, 107, 1:

    ulterius medio spatium sol altus habebat,

    Ov. M. 2, 417.—
    B.
    As subst.
    1.
    ul-tĕrĭōres, um, m. (sc. homines), the more remote, or more distant persons, those beyond:

    cum ab proximis impetrare non possent, ulteriores tentant,

    Caes. B. G. 6, 2: recurritur ex proximis locis;

    ulteriores non inventi,

    Liv. 3, 60, 7:

    proximi ripae neglegenter, ulteriores exquisitius,

    Tac. G. 17.—
    2.
    ultĕrĭōra, um, n. (sc. loca or negotia).
    (α).
    Of places, the more remote parts or regions, the districts beyond:

    Mosellae pons, qui ulteriora coloniae annectit,

    Tac. H. 4, 77.—
    (β).
    In gen., of things, that which is beyond, things beyond, farther, or in addition; things future:

    ulteriora mirari, praesentia sequi,

    Tac. H. 4, 8:

    ut dum proxima dicimus, struere ulteriora possimus,

    things beyond, what is to come, Quint. 10, 7, 8; cf.:

    pudor est ulteriora loqui,

    Ov. F. 5, 532; id. A. A. 3, 769:

    semper et inventis ulteriora petit,

    id. Am. 2, 9, 10.—
    3.
    Rarely sing.: ultĕrĭus, ōris, n., something more, any thing further:

    cujus (fero, tuli) praeteritum perfectum et ulterius non invenitur,

    Quint. 1, 6, 26.—
    II.
    Sup.: ultĭmus, a, um, that is farthest beyond, i. e. the farthest, most distant, most remote, the uttermost, extreme, last; often to be rendered as a subst., the farthest or most distant part of any thing, etc. (opp. to citimus, while extremus is opp. to intimus).
    A.
    Lit., of space:

    illa minima (luna) quae ultima a caeio, citima terris luce lucebat alienā,

    Cic. Rep. 6, 16, 16:

    partes,

    id. ib. 6, 20, 20:

    in ultimam provinciam se conjecit,

    id. Att. 5, 16, 4:

    devehendum in ultimas maris terrarumque oras,

    Liv. 21, 10, 12:

    orae,

    Plaut. Most. 4, 3, 3; Hor. C. 3, 3, 45; Liv. 5, 37, 2:

    campi,

    Plaut. Rud. 4, 3, 95:

    Hesperia,

    Hor. C. 1, 36, 4:

    Africa,

    id. ib. 2, 18, 4:

    Geloni,

    id. ib. 2, 20, 18:

    in plateā ultimā,

    Plaut. Curc. 2, 2, 28; id. Mil. 3, 1, 15:

    in ultimis aedibus,

    Ter. Heaut. 5, 1, 29:

    spelunca draconis,

    Phaedr. 4, 18, 3:

    cauda,

    i. e. the end of, Plin. 9, 5, 4, § 11:

    mors ultima linea rerum est,

    Hor. Ep. 1, 16, 79.—
    2.
    Subst.
    (α).
    ultĭmi, ōrum, m. (sc. homines), the farthest or most remote people:

    recessum primis ultimi non dabant,

    Caes. B. G. 5, 43.—
    (β).
    ultĭma, ōrum, n. (sc. negotia), the farthest or most remote things:

    praeponens ultima primis,

    Hor. S. 1, 4, 59:

    ultima signant,

    the goal, Verg. A. 5, 317.—
    (γ).
    Rarely sing.: ultĭmum, i, n., the last, the end:

    caelum ipsum, quod extremum atque ultimum mundi est,

    Cic. Div. 2, 43, 91.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of time or order of succession, the remotest, earliest, oldest, first; the last, latest, final:

    ultimi et proximi temporis recordatio,

    Cic. Prov. Cons. 18, 43:

    tam multis ab ultimā antiquitate repetitis,

    id. Fin. 1, 20, 65:

    tempora,

    id. Leg. 1, 3. 8:

    initium,

    Auct. Her. 1, 9, 14:

    principium,

    Cic. Inv. 2, 2, 5:

    memoria pueritiae,

    id. Arch. 1, 1:

    memoria saeculorum,

    Just. 12, 16, 3:

    vetustas hominum,

    id. 2, 1, 20:

    sanguinis auctor,

    Verg. A. 7, 49:

    ultima quid referam?

    Ov. H. 14, 109: scilicet ultima semper Exspectanda dies homini est, last, id.M. 3, 135:

    aetas est de ferro,

    id. ib. 1, 127:

    vox,

    id. ib. 3, 499:

    dicta,

    id. ib. 9, 126:

    lapis,

    i. e. a gravestone, Prop. 1, 17, 20: cerae, i. e. a last will, testament, Mart. 4, 70, 2:

    aetas,

    Quint. 12, 4, 2:

    senectus,

    id. 11, 1, 10:

    virtute pares, necessitate, quae ultimum ac maximum telum est, superiores estis,

    Liv. 4, 28, 5:

    decurritur ad illud extremum atque ultimum senatus consultum,

    Caes. B. C. 1, 5. —As subst.: ultĭma, ōrum, n.:

    perferto et ultima exspectato,

    final events, the end, Cic. Fam. 7, 17, 2:

    ultima vitae,

    Calp. Ecl. 3, 91.—Rarely sing.:

    matrem ultimo aetatis affectam,

    Aus. Vict. Or. Gent. Rom. 10.—Adverb.:

    si fidem ad ultimum fratri praestitisset,

    to the last, Liv. 45, 19, 17; 3, 64, 8; 3, 64, 11; also (more freq.) at last, lastly, finally, = ad extremum, ad postremum, postremo:

    si qualis in cives, talis ad ultimum in liberos esset,

    Liv. 1, 53, 10; 5, 10, 8; 3, 10, 3:

    ne se ad ultimum perditum irent,

    id. 26, 27, 10; so,

    ultimo,

    Suet. Ner. 32 fin.; Petr. 20, 139;

    and, ultimum,

    for the last time, Liv. 1, 29, 3; Curt. 5, 12, 8; App. M. 2, p. 126.—
    2.
    Of degree or rank, and denoting the highest as well as the lowest extreme of either.
    a.
    The utmost, extreme, the highest, first, greatest, = summus, extremus:

    summum bonum, quod ultimum appello,

    Cic. Fin. 3, 9, 30:

    ultimae perfectaeque naturae,

    id. N. D. 2, 12, 33:

    ut absit ab ultimis vitiis ipse praeceptor ac schola,

    Quint. 2, 2, 15:

    ultimae causae cur perirent, etc.,

    Hor. C. 1, 16, 18:

    scelus,

    Curt. 5, 12, 17:

    rex ad ultimum periculum venit,

    id. 7, 6, 22:

    facinus,

    id. 8, 8, 2; 6, 3, 13; 6, 9, 11:

    necessitas,

    id. 9, 12, 6; Liv. 2, 43, 3; 3, 4, 9; Sen. Clem. 1, 12, 5:

    ad ultimam inopiam adducere,

    Liv. 6, 3, 4; 37, 31, 2:

    ad ultimos casus servari,

    id. 27, 10, 11:

    dedecus,

    Curt. 9, 5, 11:

    exsecrationes,

    Just. 24, 2, 8: ultimum supplicium, extreme (i. e. capital) punishment, Caes. B. C. 1, 84; so,

    poena,

    Liv. 3, 58, 10; Plin. Ep. 2, 11, 8:

    desperatio,

    Tac. H. 2, 48; 2, 44; Curt. 10, 8, 9; Liv. 42, 66, 1; Sen. Contr. 4, 29, 2:

    discrimen ultimum vitae et regni,

    Liv. 37, 53, 16; 23, 21, 2:

    ad ultimam perductus tristitiam,

    Petr. 24.—Esp., as subst.: ultĭ-ma, ōrum, n.:

    omnia ultima pati,

    every extremity, the worst, Liv. 37, 54, 2:

    ultima pati,

    Ov. M. 14, 483; id. Tr. 3, 2, 11; Curt. 3, 1, 6:

    ultima audere,

    Liv. 3, 2, 11:

    priusquam ultima experirentur,

    id. 2, 28, 9.—Rarely sing.:

    paene in ultimum gladiorum erupit impunitas,

    Vell. 2, 125, 2:

    ad ultimum inopiae adducere,

    to the last degree. Liv. 23, 19, 2; 31, 38, 1:

    ad ultimum periculi pervenire,

    Curt. 8, 1, 15.— Trop.:

    ut in pecude, nisi quae vis obstitit, videmus naturam suo quodam itinere ad ultimum pervenire,

    Cic. N. D. 2, 13, 35.—Adverb.:

    ad ultimum pro fide morituri,

    Curt. 3, 1, 7:

    consilium sceleratum, sed non ad ultimum demens,

    in the extreme, utterly, to the last degree, Liv. 28, 28, 8.—
    b.
    The lowest, meanest (very rare):

    qui se Philippum regiaeque stirpis ferebat, cum esset ultimae,

    Vell. 1, 11, 1:

    principibus placuisse viris non ultima laus est,

    Hor. Ep. 1, 17, 35: ultima sit laudes inter ut illa tuas, Auct. Cons. ad Liv. 17:

    ultima pistoris illa uxor,

    the worst, App. M. 9, p. 224, 26.— Subst.:

    ut vigiliis et labore cum ultimis militum certaret (consul),

    Liv. 34, 18, 5:

    in ultimis laudum,

    id. 30, 30, 4:

    in ultimis ponere,

    the lowest, meanest things, Plin. 17, 12, 18, § 91.

    Lewis & Short latin dictionary > ultima

  • 7 ultimi

    ulter, tra, trum, adj. ( comp. ulterior, us; sup. ultimus) [cf.: uls, ollus, olim; and the advv. ultra, ultro], prop. that is beyond or on the other side. The posit. is not found, but the comp. and sup. are very freq.
    I.
    Comp.: ultĕrĭor, ĭus, farther, on the farther side, that is beyond, ulterior:

    quis est ulterior?

    Ter. Phorm. 4, 2, 10:

    quorum alter ulteriorem Galliam decernit cum Syriā, alter citeriorem,

    i. e. transalpine, Cic. Prov. Cons. 15, 36:

    Gallia,

    id. Att. 8, 3, 3; Caes. B. G. 1, 7:

    portus,

    id. ib. 4, 23:

    Hispania,

    Suet. Caes. 7; 18; 56:

    pars urbis,

    Liv. 34, 20, 5:

    ripa,

    Verg. A. 6, 314; Vell. 2, 107, 1:

    ulterius medio spatium sol altus habebat,

    Ov. M. 2, 417.—
    B.
    As subst.
    1.
    ul-tĕrĭōres, um, m. (sc. homines), the more remote, or more distant persons, those beyond:

    cum ab proximis impetrare non possent, ulteriores tentant,

    Caes. B. G. 6, 2: recurritur ex proximis locis;

    ulteriores non inventi,

    Liv. 3, 60, 7:

    proximi ripae neglegenter, ulteriores exquisitius,

    Tac. G. 17.—
    2.
    ultĕrĭōra, um, n. (sc. loca or negotia).
    (α).
    Of places, the more remote parts or regions, the districts beyond:

    Mosellae pons, qui ulteriora coloniae annectit,

    Tac. H. 4, 77.—
    (β).
    In gen., of things, that which is beyond, things beyond, farther, or in addition; things future:

    ulteriora mirari, praesentia sequi,

    Tac. H. 4, 8:

    ut dum proxima dicimus, struere ulteriora possimus,

    things beyond, what is to come, Quint. 10, 7, 8; cf.:

    pudor est ulteriora loqui,

    Ov. F. 5, 532; id. A. A. 3, 769:

    semper et inventis ulteriora petit,

    id. Am. 2, 9, 10.—
    3.
    Rarely sing.: ultĕrĭus, ōris, n., something more, any thing further:

    cujus (fero, tuli) praeteritum perfectum et ulterius non invenitur,

    Quint. 1, 6, 26.—
    II.
    Sup.: ultĭmus, a, um, that is farthest beyond, i. e. the farthest, most distant, most remote, the uttermost, extreme, last; often to be rendered as a subst., the farthest or most distant part of any thing, etc. (opp. to citimus, while extremus is opp. to intimus).
    A.
    Lit., of space:

    illa minima (luna) quae ultima a caeio, citima terris luce lucebat alienā,

    Cic. Rep. 6, 16, 16:

    partes,

    id. ib. 6, 20, 20:

    in ultimam provinciam se conjecit,

    id. Att. 5, 16, 4:

    devehendum in ultimas maris terrarumque oras,

    Liv. 21, 10, 12:

    orae,

    Plaut. Most. 4, 3, 3; Hor. C. 3, 3, 45; Liv. 5, 37, 2:

    campi,

    Plaut. Rud. 4, 3, 95:

    Hesperia,

    Hor. C. 1, 36, 4:

    Africa,

    id. ib. 2, 18, 4:

    Geloni,

    id. ib. 2, 20, 18:

    in plateā ultimā,

    Plaut. Curc. 2, 2, 28; id. Mil. 3, 1, 15:

    in ultimis aedibus,

    Ter. Heaut. 5, 1, 29:

    spelunca draconis,

    Phaedr. 4, 18, 3:

    cauda,

    i. e. the end of, Plin. 9, 5, 4, § 11:

    mors ultima linea rerum est,

    Hor. Ep. 1, 16, 79.—
    2.
    Subst.
    (α).
    ultĭmi, ōrum, m. (sc. homines), the farthest or most remote people:

    recessum primis ultimi non dabant,

    Caes. B. G. 5, 43.—
    (β).
    ultĭma, ōrum, n. (sc. negotia), the farthest or most remote things:

    praeponens ultima primis,

    Hor. S. 1, 4, 59:

    ultima signant,

    the goal, Verg. A. 5, 317.—
    (γ).
    Rarely sing.: ultĭmum, i, n., the last, the end:

    caelum ipsum, quod extremum atque ultimum mundi est,

    Cic. Div. 2, 43, 91.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of time or order of succession, the remotest, earliest, oldest, first; the last, latest, final:

    ultimi et proximi temporis recordatio,

    Cic. Prov. Cons. 18, 43:

    tam multis ab ultimā antiquitate repetitis,

    id. Fin. 1, 20, 65:

    tempora,

    id. Leg. 1, 3. 8:

    initium,

    Auct. Her. 1, 9, 14:

    principium,

    Cic. Inv. 2, 2, 5:

    memoria pueritiae,

    id. Arch. 1, 1:

    memoria saeculorum,

    Just. 12, 16, 3:

    vetustas hominum,

    id. 2, 1, 20:

    sanguinis auctor,

    Verg. A. 7, 49:

    ultima quid referam?

    Ov. H. 14, 109: scilicet ultima semper Exspectanda dies homini est, last, id.M. 3, 135:

    aetas est de ferro,

    id. ib. 1, 127:

    vox,

    id. ib. 3, 499:

    dicta,

    id. ib. 9, 126:

    lapis,

    i. e. a gravestone, Prop. 1, 17, 20: cerae, i. e. a last will, testament, Mart. 4, 70, 2:

    aetas,

    Quint. 12, 4, 2:

    senectus,

    id. 11, 1, 10:

    virtute pares, necessitate, quae ultimum ac maximum telum est, superiores estis,

    Liv. 4, 28, 5:

    decurritur ad illud extremum atque ultimum senatus consultum,

    Caes. B. C. 1, 5. —As subst.: ultĭma, ōrum, n.:

    perferto et ultima exspectato,

    final events, the end, Cic. Fam. 7, 17, 2:

    ultima vitae,

    Calp. Ecl. 3, 91.—Rarely sing.:

    matrem ultimo aetatis affectam,

    Aus. Vict. Or. Gent. Rom. 10.—Adverb.:

    si fidem ad ultimum fratri praestitisset,

    to the last, Liv. 45, 19, 17; 3, 64, 8; 3, 64, 11; also (more freq.) at last, lastly, finally, = ad extremum, ad postremum, postremo:

    si qualis in cives, talis ad ultimum in liberos esset,

    Liv. 1, 53, 10; 5, 10, 8; 3, 10, 3:

    ne se ad ultimum perditum irent,

    id. 26, 27, 10; so,

    ultimo,

    Suet. Ner. 32 fin.; Petr. 20, 139;

    and, ultimum,

    for the last time, Liv. 1, 29, 3; Curt. 5, 12, 8; App. M. 2, p. 126.—
    2.
    Of degree or rank, and denoting the highest as well as the lowest extreme of either.
    a.
    The utmost, extreme, the highest, first, greatest, = summus, extremus:

    summum bonum, quod ultimum appello,

    Cic. Fin. 3, 9, 30:

    ultimae perfectaeque naturae,

    id. N. D. 2, 12, 33:

    ut absit ab ultimis vitiis ipse praeceptor ac schola,

    Quint. 2, 2, 15:

    ultimae causae cur perirent, etc.,

    Hor. C. 1, 16, 18:

    scelus,

    Curt. 5, 12, 17:

    rex ad ultimum periculum venit,

    id. 7, 6, 22:

    facinus,

    id. 8, 8, 2; 6, 3, 13; 6, 9, 11:

    necessitas,

    id. 9, 12, 6; Liv. 2, 43, 3; 3, 4, 9; Sen. Clem. 1, 12, 5:

    ad ultimam inopiam adducere,

    Liv. 6, 3, 4; 37, 31, 2:

    ad ultimos casus servari,

    id. 27, 10, 11:

    dedecus,

    Curt. 9, 5, 11:

    exsecrationes,

    Just. 24, 2, 8: ultimum supplicium, extreme (i. e. capital) punishment, Caes. B. C. 1, 84; so,

    poena,

    Liv. 3, 58, 10; Plin. Ep. 2, 11, 8:

    desperatio,

    Tac. H. 2, 48; 2, 44; Curt. 10, 8, 9; Liv. 42, 66, 1; Sen. Contr. 4, 29, 2:

    discrimen ultimum vitae et regni,

    Liv. 37, 53, 16; 23, 21, 2:

    ad ultimam perductus tristitiam,

    Petr. 24.—Esp., as subst.: ultĭ-ma, ōrum, n.:

    omnia ultima pati,

    every extremity, the worst, Liv. 37, 54, 2:

    ultima pati,

    Ov. M. 14, 483; id. Tr. 3, 2, 11; Curt. 3, 1, 6:

    ultima audere,

    Liv. 3, 2, 11:

    priusquam ultima experirentur,

    id. 2, 28, 9.—Rarely sing.:

    paene in ultimum gladiorum erupit impunitas,

    Vell. 2, 125, 2:

    ad ultimum inopiae adducere,

    to the last degree. Liv. 23, 19, 2; 31, 38, 1:

    ad ultimum periculi pervenire,

    Curt. 8, 1, 15.— Trop.:

    ut in pecude, nisi quae vis obstitit, videmus naturam suo quodam itinere ad ultimum pervenire,

    Cic. N. D. 2, 13, 35.—Adverb.:

    ad ultimum pro fide morituri,

    Curt. 3, 1, 7:

    consilium sceleratum, sed non ad ultimum demens,

    in the extreme, utterly, to the last degree, Liv. 28, 28, 8.—
    b.
    The lowest, meanest (very rare):

    qui se Philippum regiaeque stirpis ferebat, cum esset ultimae,

    Vell. 1, 11, 1:

    principibus placuisse viris non ultima laus est,

    Hor. Ep. 1, 17, 35: ultima sit laudes inter ut illa tuas, Auct. Cons. ad Liv. 17:

    ultima pistoris illa uxor,

    the worst, App. M. 9, p. 224, 26.— Subst.:

    ut vigiliis et labore cum ultimis militum certaret (consul),

    Liv. 34, 18, 5:

    in ultimis laudum,

    id. 30, 30, 4:

    in ultimis ponere,

    the lowest, meanest things, Plin. 17, 12, 18, § 91.

    Lewis & Short latin dictionary > ultimi

  • 8 secerno

    sē-cerno, crēvi, crētum, 3 (old inf. secernier, Lucr. 3, 263), v. a.
    I.
    Lit., to put apart, to sunder, sever, separate (freq. and class.; not in Cæs.; cf.: sepono, sejungo, secludo); constr. with simple acc., or with ab aliquā re; less freq. ex aliquā re; poet. with abl.
    (α).
    With simple acc.:

    quae non animalia solum Corpora sejungunt, sed terras ac mare totum Secernunt,

    Lucr. 2, 729:

    seorsum partem utramque,

    id. 3, 637:

    arietes, quibus sis usurus ad feturam, bimestri tempore ante secernendum,

    Varr. R. R. 2, 2, 13 (cf. infra, b):

    stamen secernit harundo,

    Ov. M. 6, 55:

    sparsos sine ordine flores Secernunt calathis,

    separate in baskets, id. ib. 14, 267:

    nihil (praedae) in publicum secernendo augenti rem privatam militi favit,

    setting apart for the public treasury, Liv. 7, 16; cf.:

    Juppiter illa piae secrevit litora genti,

    hath set apart for the pious race, Hor. Epod. 16, 63:

    inde pares centum denos secrevit in orbes Romulus,

    separated, divided, Ov. F. 3, 127.—
    (β).
    With ab or (less freq.) with ex, and poet. with abl.:

    a terris altum secernere caelum,

    Lucr. 5, 446:

    ab aëre caelum,

    Ov. M. 1, 23:

    Europen ab Afro (medius liquor),

    Hor. C. 3, 3, 47:

    muro denique secernantur a nobis,

    Cic. Cat. 1, 13, 32:

    inermes ab armatis,

    Liv. 41, 3:

    militem a populo (in spectaculis),

    Suet. Aug. 44:

    se a bonis,

    Cic. Cat. 1, 13, 32; cf.:

    se ab Etruscis,

    Liv. 6, 10.—In the part. perf.:

    antequam incipiat admissura fieri, mares a feminis secretos habeant,

    Varr. R. R. 2, 1, 18 (cf. supra, a); so,

    saepta ab aliis,

    id. ib. 2, 2, 8:

    manus a nobis,

    Lucr. 2, 912; 3, 552:

    sphaera ab aethereā conjunctione,

    Cic. N. D. 2, 21, 55:

    sucus a reliquo cibo,

    id. ib. 2, 55, 137:

    bilis ab eo cibo,

    id. ib. al.:

    secreti ab aliis ad tribunos adducuntur,

    Liv. 6, 25; 25, 30:

    secretis alterius ab altero criminibus,

    id. 40, 8 fin.; 39, 10:

    se e grege imperatorum,

    id. 35, 14 fin.:

    unum e praetextatis compluribus,

    Suet. Aug. 94 med.:

    monile ex omni gazā,

    id. Galb. 18:

    me gelidum nemus Nympharumque leves chori Secernunt populo,

    separate, distinguish, Hor. C. 1, 1, 32.—
    II.
    Trop., to separate, disjoin, part, dissociate (syn.: internosco, distinguo).
    (α).
    With simple acc.:

    hosce ego homines excipio et secerno libenter,

    set apart, Cic. Cat. 4, 7, 15.—
    (β).
    With ab, or poet. with abl.: ut venustas et pulchritudo corporis secerni non potest a valetudine;

    sic, etc.,

    Cic. Off. 1, 27, 95:

    animum a corpore,

    id. Tusc. 1, 31, 75:

    tertium genus (laudationum) a praeceptis nostris,

    id. de Or. 2, 84, 341; cf.:

    ipsam pronuntiationem ab oratore,

    Quint. 1, 11, 17: dicendi facultatem a majore vitae laude, id. 2, 15, 2:

    sua a publicis consiliis,

    Liv. 4, 57:

    haec a probris ac sceleribus ejus,

    Suet. Ner. 19 et saep.:

    cur me a ceteris clarissimis viris in hoc officio secernas,

    Cic. Sull. 1, 3:

    publica privatis, sacra profanis,

    Hor. A. P. 397.—
    B.
    To distinguish, discern:

    blandum amicum a vero,

    Cic. Lael. 25, 95:

    non satis acute, quae sunt secernenda, distinguit,

    id. Top. 7, 31:

    nec natura potest justo secernere iniquum, Dividit ut bona diversis, fugienda petendis,

    Hor. S. 1, 3, 113:

    turpi honestum,

    id. ib. 1, 6, 63.—
    C.
    To set aside, reject:

    cum reus frugalissimum quemque secerneret,

    Cic. Att. 1, 16, 3:

    minus idoneos senatores,

    Suet. Vit. 2.—Hence, sēcrē-tus, a, um, P. a., severed, separated; hence, separate, apart (as an adj. not freq. till after the Aug. period; not in Cic.; syn.: sejunctus, seclusus).
    A.
    In gen.:

    ne ducem suum, neve secretum imperium propriave signa haberent, miscuit manipulos, etc.,

    Liv. 1, 52:

    electa (uva defertur) in secretam corbulam,

    Varr. R. R. 1, 54, 2:

    arva,

    Verg. A. 6, 478; Varr. L. L. 9, § 57 Müll.—
    B.
    In partic.
    1.
    Of places or things pertaining to them, out of the way, retired, remote, lonely, solitary, secret (syn.:

    solus, remotus, arcanus): secreta petit loca, balnea vitat,

    Hor. A. P. 298:

    locus (opp. celeber),

    Quint. 11, 1, 47:

    montes,

    Ov. M. 11, 765:

    silva,

    id. ib. 7, 75:

    litora,

    id. ib. 12, 196:

    pars domus (the gynaeceum),

    id. ib. 2, 737; cf. in sup.:

    secretissimus locus (navis),

    Petr. 100, 6: vastum ubique silentium, secreti colles, solitary, i. e. abandoned, deserted by the enemy, = deserti, Tac. Agr. 38:

    iter (with semita),

    solitary, Hor. Ep. 1, 18, 103; cf.

    quies,

    Mart. 7, 32, 4.—Of persons and transactions, private, secret:

    invadit secretissimos tumultus,

    Sen. Ep. 91, 5:

    vacuis porticibus secretus agitat,

    Tac. A. 11, 21:

    est aliquis ex secretis studiis fructus,

    private studies, Quint. 2, 18, 4; so,

    studia (opp. forum),

    id. 12, 6, 4:

    disputationes,

    id. 12, 2, 7:

    contentio,

    Plin. Ep. 7, 9, 4 et saep. —Hence,
    b.
    Subst.: sēcrētum, i, n., retirement, solitude, secrecy; a solitude, solitary place, retreat (syn.: solitudo, secessus); sing.:

    cum stilus secreto gaudeat atque omnes arbitros reformidet,

    Quint. 10, 7, 16:

    secreti longi causā,

    Ov. H. 21, 21:

    altum abditumque secretum, Phn. Ep. 2, 17, 22: dulce,

    id. ib. 3, 1, 6; Quint. 10, 3, 30; 12, 5, 2; Tac. A. 4, 57; 14, 53; id. Agr. 39 fin.; Phaedr. 3, 10, 11; 4, 23, 6; Luc. 3, 314.— Plur.:

    se a vulgo et scaenā in secreta removere,

    Hor. S. 2, 1, 71:

    horrendaeque procul secreta Sibyllae,

    Verg. A. 6, 10; Ov. M. 1, 594; Tac. H. 3, 63; Quint. 1, 2, 18:

    dulcis secretorum comes (eloquentia),

    id. 1, 4, 5:

    cameli solitudines aut secreta certe petunt,

    Plin. 10, 63, 83, § 173.— Comp.:

    haec pars Suevorum in secretiora Germaniae porrigitur,

    into the more remote parts, Tac. G. 41. —
    (β).
    Absol.: in secreto, in a secret place, secretly:

    tempus in secreto lbi tereret,

    Liv. 26, 19, 5:

    reus in secreto agebatur,

    Curt. 10, 4, 29.—
    2.
    That is removed from acquaintance (cf. abditus), hidden, concealed, secret:

    secreta ducis pectora,

    Mart. 5, 5, 4:

    secretas advocat artes,

    Ov. M. 7, 138:

    ars,

    Petr. 3:

    litterae (with familiares),

    Quint. 1, 1, 29:

    carmina (the Sibylline odes),

    Luc. 1, 599:

    libidines,

    Tac. A. 1, 4 fin.:

    quaedam imperii pignora,

    Flor. 1, 2, 3.—With ab:

    nec quicquam secretum alter ab altero haberent,

    Liv. 39, 10, 1.— Comp.:

    libertus ex secretioribus ministeriis,

    Tac. Agr. 40:

    praemia (opp. publica largitio),

    id. H. 1, 24:

    aliud (nomen),

    Quint. 1, 4, 25:

    vitium stomachi,

    Mart. 3, 77, 9.— Poet. for the adv. secreto:

    tu (Anna) secreta pyram tecto interiore Erige,

    in secret, secretly, Verg. A. 4, 494; cf.:

    stridere secreta divisos aure susurros,

    secretly in each one's ear, Hor. S. 2, 8, 78.—Hence,
    b.
    Subst.: sēcrētum, i, n., something secret, secret conversation; a mystery, secret:

    secretum petenti non nisi adhibito filio dedit,

    Suet. Tib. 25 fin.; id. Calig. 23:

    illuc me persecutus secretum petit,

    a secret interview, Plin. Ep. 1, 5, 11:

    petito secreto futura aperit,

    Tac. H. 2, 4.— Piur.:

    crebra cum amicis secreta habere,

    Tac. A. 13, 18:

    animi secreta proferuntur,

    Plin. 14, 22, 28, § 141:

    nulla lex jubet amicorum secreta non eloqui,

    Sen. Ben. 5, 21, 1:

    omnium secreta rimari,

    Tac. A. 6, 3:

    horribile secretum,

    Petr. 21, 3; Tac. H. 1, 17 fin.; id. Agr. 25; Suet. Aug. 66:

    uxor omnis secreti capacissima,

    Plin. Ep. 1, 12, 7; Quint. 12, 9, 5 al.—Concr.:

    lucos ac nemora consecrant deorumque nominibus appellant secretum illud, quod solā reverentiā vident,

    that mysterious being, Tac. G. 9 fin.—Plur.:

    introitus, aperta, secreta velut in annales referebat,

    Tac. A. 4, 67; cf.:

    gens non astuta aperit adhuc secreta pectoris licentia joci,

    id. G. 22:

    oratio animi secreta detegit,

    Quint. 11, 1, 30; Tac. A. 1, 6; 4, 7 fin.; 6, 3; id. G. 19; Plin. Pan. 68, 6; Suet. Tib. 52; id. Oth. 3 et saep.—Concr.:

    (Minerva) hanc legem dederat, sua ne secreta viderent,

    i. e. the mysteries, Ov. M. 2, 556; 2, 749; cf.:

    secretiora quaedam,

    magic arts, Amm. 14, 6, 14:

    in secretis ejus reperti sunt duo libelli,

    among his private papers, Suet. Calig. 49.—
    3.
    Pregn., separate from what is common, i. e. uncommon, rare, recondite (perh. only in the two foll. passages of Quint.):

    (figurae) secretae et extra vulgarem usum positae, etc.,

    Quint. 9, 3, 5: interpretatio linguae secretioris, quas Graeci glôssas vocant, i. e. of the more uncommon words, id. 1, 1, 35 (for which:

    glossemata id est voces minus usitatas,

    id. 1, 8, 15).—
    4.
    In Lucr., of any thing separated from what belongs to it, i. e. wanting, deprived of, without something; with abl. or gen.:

    nec porro secreta cibo natura animantum Propagare genus possit (corresp. to sine imbribus),

    Lucr. 1, 194:

    (corpora) secreta teporis Sunt ac frigoris omnino calidique vaporis (corresp. to spoliata colore),

    id. 2, 843. —Hence, adv., in three forms: secreto (class.), secrete (post-class.), and secretim (late Lat. and very rare).
    * 1.
    (Acc. to A.) Apart, by itself, separately:

    de quibus (hortis) suo loco dicam secretius,

    Col. 11, 2, 25. —
    2.
    (Acc. to B. 2.) In secret, secretly; without witnesses; in private.
    (α).
    sēcrē-tō:

    mirum, quid solus secum secreto ille agat,

    Plaut. Am. 3, 2, 73:

    secreto illum adjutabo,

    id. Truc. 2, 7, 7:

    secreto hoc audi,

    Cic. Fam. 7, 25, 2:

    nescio quid secreto velle loqui te Aiebas mecum,

    Hor. S. 1, 9, 67:

    secreto te huc seduxi,

    Plaut. Aul. 2, 1, 14:

    facere,

    id. Bacch. 5, 2, 30; 5, 2, 35; Cic. Verr. 2, 4, 45, § 100; id. Att. 7, 8, 4; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1, 4:

    secreto ab aliis,

    Liv. 3, 36:

    secreto agere cum aliquo,

    Caes. B. G. 1, 31, 1; Quint. 5, 13, 16; 9, 2, 79; Plin. Ep. 3, 20, 8; Curt. 7, 2, 13.—
    (β).
    sēcrētē, Tert. Or. 1 med.; id. Pall. 4 fin.
    b.
    Comp.:

    secretius emittitur inflatio,

    Sen. Q. N. 5, 4, 1. —
    (γ).
    sēcrētim, Amm. 29, 1, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > secerno

  • 9 secretum

    sē-cerno, crēvi, crētum, 3 (old inf. secernier, Lucr. 3, 263), v. a.
    I.
    Lit., to put apart, to sunder, sever, separate (freq. and class.; not in Cæs.; cf.: sepono, sejungo, secludo); constr. with simple acc., or with ab aliquā re; less freq. ex aliquā re; poet. with abl.
    (α).
    With simple acc.:

    quae non animalia solum Corpora sejungunt, sed terras ac mare totum Secernunt,

    Lucr. 2, 729:

    seorsum partem utramque,

    id. 3, 637:

    arietes, quibus sis usurus ad feturam, bimestri tempore ante secernendum,

    Varr. R. R. 2, 2, 13 (cf. infra, b):

    stamen secernit harundo,

    Ov. M. 6, 55:

    sparsos sine ordine flores Secernunt calathis,

    separate in baskets, id. ib. 14, 267:

    nihil (praedae) in publicum secernendo augenti rem privatam militi favit,

    setting apart for the public treasury, Liv. 7, 16; cf.:

    Juppiter illa piae secrevit litora genti,

    hath set apart for the pious race, Hor. Epod. 16, 63:

    inde pares centum denos secrevit in orbes Romulus,

    separated, divided, Ov. F. 3, 127.—
    (β).
    With ab or (less freq.) with ex, and poet. with abl.:

    a terris altum secernere caelum,

    Lucr. 5, 446:

    ab aëre caelum,

    Ov. M. 1, 23:

    Europen ab Afro (medius liquor),

    Hor. C. 3, 3, 47:

    muro denique secernantur a nobis,

    Cic. Cat. 1, 13, 32:

    inermes ab armatis,

    Liv. 41, 3:

    militem a populo (in spectaculis),

    Suet. Aug. 44:

    se a bonis,

    Cic. Cat. 1, 13, 32; cf.:

    se ab Etruscis,

    Liv. 6, 10.—In the part. perf.:

    antequam incipiat admissura fieri, mares a feminis secretos habeant,

    Varr. R. R. 2, 1, 18 (cf. supra, a); so,

    saepta ab aliis,

    id. ib. 2, 2, 8:

    manus a nobis,

    Lucr. 2, 912; 3, 552:

    sphaera ab aethereā conjunctione,

    Cic. N. D. 2, 21, 55:

    sucus a reliquo cibo,

    id. ib. 2, 55, 137:

    bilis ab eo cibo,

    id. ib. al.:

    secreti ab aliis ad tribunos adducuntur,

    Liv. 6, 25; 25, 30:

    secretis alterius ab altero criminibus,

    id. 40, 8 fin.; 39, 10:

    se e grege imperatorum,

    id. 35, 14 fin.:

    unum e praetextatis compluribus,

    Suet. Aug. 94 med.:

    monile ex omni gazā,

    id. Galb. 18:

    me gelidum nemus Nympharumque leves chori Secernunt populo,

    separate, distinguish, Hor. C. 1, 1, 32.—
    II.
    Trop., to separate, disjoin, part, dissociate (syn.: internosco, distinguo).
    (α).
    With simple acc.:

    hosce ego homines excipio et secerno libenter,

    set apart, Cic. Cat. 4, 7, 15.—
    (β).
    With ab, or poet. with abl.: ut venustas et pulchritudo corporis secerni non potest a valetudine;

    sic, etc.,

    Cic. Off. 1, 27, 95:

    animum a corpore,

    id. Tusc. 1, 31, 75:

    tertium genus (laudationum) a praeceptis nostris,

    id. de Or. 2, 84, 341; cf.:

    ipsam pronuntiationem ab oratore,

    Quint. 1, 11, 17: dicendi facultatem a majore vitae laude, id. 2, 15, 2:

    sua a publicis consiliis,

    Liv. 4, 57:

    haec a probris ac sceleribus ejus,

    Suet. Ner. 19 et saep.:

    cur me a ceteris clarissimis viris in hoc officio secernas,

    Cic. Sull. 1, 3:

    publica privatis, sacra profanis,

    Hor. A. P. 397.—
    B.
    To distinguish, discern:

    blandum amicum a vero,

    Cic. Lael. 25, 95:

    non satis acute, quae sunt secernenda, distinguit,

    id. Top. 7, 31:

    nec natura potest justo secernere iniquum, Dividit ut bona diversis, fugienda petendis,

    Hor. S. 1, 3, 113:

    turpi honestum,

    id. ib. 1, 6, 63.—
    C.
    To set aside, reject:

    cum reus frugalissimum quemque secerneret,

    Cic. Att. 1, 16, 3:

    minus idoneos senatores,

    Suet. Vit. 2.—Hence, sēcrē-tus, a, um, P. a., severed, separated; hence, separate, apart (as an adj. not freq. till after the Aug. period; not in Cic.; syn.: sejunctus, seclusus).
    A.
    In gen.:

    ne ducem suum, neve secretum imperium propriave signa haberent, miscuit manipulos, etc.,

    Liv. 1, 52:

    electa (uva defertur) in secretam corbulam,

    Varr. R. R. 1, 54, 2:

    arva,

    Verg. A. 6, 478; Varr. L. L. 9, § 57 Müll.—
    B.
    In partic.
    1.
    Of places or things pertaining to them, out of the way, retired, remote, lonely, solitary, secret (syn.:

    solus, remotus, arcanus): secreta petit loca, balnea vitat,

    Hor. A. P. 298:

    locus (opp. celeber),

    Quint. 11, 1, 47:

    montes,

    Ov. M. 11, 765:

    silva,

    id. ib. 7, 75:

    litora,

    id. ib. 12, 196:

    pars domus (the gynaeceum),

    id. ib. 2, 737; cf. in sup.:

    secretissimus locus (navis),

    Petr. 100, 6: vastum ubique silentium, secreti colles, solitary, i. e. abandoned, deserted by the enemy, = deserti, Tac. Agr. 38:

    iter (with semita),

    solitary, Hor. Ep. 1, 18, 103; cf.

    quies,

    Mart. 7, 32, 4.—Of persons and transactions, private, secret:

    invadit secretissimos tumultus,

    Sen. Ep. 91, 5:

    vacuis porticibus secretus agitat,

    Tac. A. 11, 21:

    est aliquis ex secretis studiis fructus,

    private studies, Quint. 2, 18, 4; so,

    studia (opp. forum),

    id. 12, 6, 4:

    disputationes,

    id. 12, 2, 7:

    contentio,

    Plin. Ep. 7, 9, 4 et saep. —Hence,
    b.
    Subst.: sēcrētum, i, n., retirement, solitude, secrecy; a solitude, solitary place, retreat (syn.: solitudo, secessus); sing.:

    cum stilus secreto gaudeat atque omnes arbitros reformidet,

    Quint. 10, 7, 16:

    secreti longi causā,

    Ov. H. 21, 21:

    altum abditumque secretum, Phn. Ep. 2, 17, 22: dulce,

    id. ib. 3, 1, 6; Quint. 10, 3, 30; 12, 5, 2; Tac. A. 4, 57; 14, 53; id. Agr. 39 fin.; Phaedr. 3, 10, 11; 4, 23, 6; Luc. 3, 314.— Plur.:

    se a vulgo et scaenā in secreta removere,

    Hor. S. 2, 1, 71:

    horrendaeque procul secreta Sibyllae,

    Verg. A. 6, 10; Ov. M. 1, 594; Tac. H. 3, 63; Quint. 1, 2, 18:

    dulcis secretorum comes (eloquentia),

    id. 1, 4, 5:

    cameli solitudines aut secreta certe petunt,

    Plin. 10, 63, 83, § 173.— Comp.:

    haec pars Suevorum in secretiora Germaniae porrigitur,

    into the more remote parts, Tac. G. 41. —
    (β).
    Absol.: in secreto, in a secret place, secretly:

    tempus in secreto lbi tereret,

    Liv. 26, 19, 5:

    reus in secreto agebatur,

    Curt. 10, 4, 29.—
    2.
    That is removed from acquaintance (cf. abditus), hidden, concealed, secret:

    secreta ducis pectora,

    Mart. 5, 5, 4:

    secretas advocat artes,

    Ov. M. 7, 138:

    ars,

    Petr. 3:

    litterae (with familiares),

    Quint. 1, 1, 29:

    carmina (the Sibylline odes),

    Luc. 1, 599:

    libidines,

    Tac. A. 1, 4 fin.:

    quaedam imperii pignora,

    Flor. 1, 2, 3.—With ab:

    nec quicquam secretum alter ab altero haberent,

    Liv. 39, 10, 1.— Comp.:

    libertus ex secretioribus ministeriis,

    Tac. Agr. 40:

    praemia (opp. publica largitio),

    id. H. 1, 24:

    aliud (nomen),

    Quint. 1, 4, 25:

    vitium stomachi,

    Mart. 3, 77, 9.— Poet. for the adv. secreto:

    tu (Anna) secreta pyram tecto interiore Erige,

    in secret, secretly, Verg. A. 4, 494; cf.:

    stridere secreta divisos aure susurros,

    secretly in each one's ear, Hor. S. 2, 8, 78.—Hence,
    b.
    Subst.: sēcrētum, i, n., something secret, secret conversation; a mystery, secret:

    secretum petenti non nisi adhibito filio dedit,

    Suet. Tib. 25 fin.; id. Calig. 23:

    illuc me persecutus secretum petit,

    a secret interview, Plin. Ep. 1, 5, 11:

    petito secreto futura aperit,

    Tac. H. 2, 4.— Piur.:

    crebra cum amicis secreta habere,

    Tac. A. 13, 18:

    animi secreta proferuntur,

    Plin. 14, 22, 28, § 141:

    nulla lex jubet amicorum secreta non eloqui,

    Sen. Ben. 5, 21, 1:

    omnium secreta rimari,

    Tac. A. 6, 3:

    horribile secretum,

    Petr. 21, 3; Tac. H. 1, 17 fin.; id. Agr. 25; Suet. Aug. 66:

    uxor omnis secreti capacissima,

    Plin. Ep. 1, 12, 7; Quint. 12, 9, 5 al.—Concr.:

    lucos ac nemora consecrant deorumque nominibus appellant secretum illud, quod solā reverentiā vident,

    that mysterious being, Tac. G. 9 fin.—Plur.:

    introitus, aperta, secreta velut in annales referebat,

    Tac. A. 4, 67; cf.:

    gens non astuta aperit adhuc secreta pectoris licentia joci,

    id. G. 22:

    oratio animi secreta detegit,

    Quint. 11, 1, 30; Tac. A. 1, 6; 4, 7 fin.; 6, 3; id. G. 19; Plin. Pan. 68, 6; Suet. Tib. 52; id. Oth. 3 et saep.—Concr.:

    (Minerva) hanc legem dederat, sua ne secreta viderent,

    i. e. the mysteries, Ov. M. 2, 556; 2, 749; cf.:

    secretiora quaedam,

    magic arts, Amm. 14, 6, 14:

    in secretis ejus reperti sunt duo libelli,

    among his private papers, Suet. Calig. 49.—
    3.
    Pregn., separate from what is common, i. e. uncommon, rare, recondite (perh. only in the two foll. passages of Quint.):

    (figurae) secretae et extra vulgarem usum positae, etc.,

    Quint. 9, 3, 5: interpretatio linguae secretioris, quas Graeci glôssas vocant, i. e. of the more uncommon words, id. 1, 1, 35 (for which:

    glossemata id est voces minus usitatas,

    id. 1, 8, 15).—
    4.
    In Lucr., of any thing separated from what belongs to it, i. e. wanting, deprived of, without something; with abl. or gen.:

    nec porro secreta cibo natura animantum Propagare genus possit (corresp. to sine imbribus),

    Lucr. 1, 194:

    (corpora) secreta teporis Sunt ac frigoris omnino calidique vaporis (corresp. to spoliata colore),

    id. 2, 843. —Hence, adv., in three forms: secreto (class.), secrete (post-class.), and secretim (late Lat. and very rare).
    * 1.
    (Acc. to A.) Apart, by itself, separately:

    de quibus (hortis) suo loco dicam secretius,

    Col. 11, 2, 25. —
    2.
    (Acc. to B. 2.) In secret, secretly; without witnesses; in private.
    (α).
    sēcrē-tō:

    mirum, quid solus secum secreto ille agat,

    Plaut. Am. 3, 2, 73:

    secreto illum adjutabo,

    id. Truc. 2, 7, 7:

    secreto hoc audi,

    Cic. Fam. 7, 25, 2:

    nescio quid secreto velle loqui te Aiebas mecum,

    Hor. S. 1, 9, 67:

    secreto te huc seduxi,

    Plaut. Aul. 2, 1, 14:

    facere,

    id. Bacch. 5, 2, 30; 5, 2, 35; Cic. Verr. 2, 4, 45, § 100; id. Att. 7, 8, 4; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1, 4:

    secreto ab aliis,

    Liv. 3, 36:

    secreto agere cum aliquo,

    Caes. B. G. 1, 31, 1; Quint. 5, 13, 16; 9, 2, 79; Plin. Ep. 3, 20, 8; Curt. 7, 2, 13.—
    (β).
    sēcrētē, Tert. Or. 1 med.; id. Pall. 4 fin.
    b.
    Comp.:

    secretius emittitur inflatio,

    Sen. Q. N. 5, 4, 1. —
    (γ).
    sēcrētim, Amm. 29, 1, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > secretum

  • 10 sēcrētus

        sēcrētus adj. with comp.    [P. of secerno], severed, separated, separate, apart: secretum imperium propriave signa habere, L.: arva, V.— Out of the way, retired, remote, lonely, solitary, secret: loca, H.: litora, O.: pars domūs (i. e. gynaeceum), O.: iter, solitary, H.— Comp plur. n. as subst: in secretiora Germaniae porrigitur, the remoter parts, Ta.— Hidden, concealed, private, secret: artes, O.: nec quicquam secretum alter ab- altero haberent, L.: secretiora ministeria, Ta.: secreta pyram Erige, secretly, V.: Stridere secretā divisos aure susurros, in the private ear, H.
    * * *
    secreta -um, secretior -or -us, secretissimus -a -um ADJ
    separate, apart (from); private, secret; remote; hidden

    Latin-English dictionary > sēcrētus

  • 11 penita

    1.
    pĕnĭtus, a, um, adj. [root pa- of pasco; v. penates], inward, inner, interior (ante- and post-class.):

    exscrea usque ex penitis faucibus,

    Plaut. As. 1, 1, 28:

    scaturigo fontis,

    App. M. 6, p. 178, 33:

    mente penitā conditum,

    id. ib. 11, p. 259, 38.— Comp. penitior pars domūs, App. Fragm. ap. Prisc. p. 599 P.— Sup.:

    advecta ex Arabiā penitissimā,

    Plaut. Pers. 4, 3, 53; so id. ib. 4, 3, 71:

    in latebras abscondas pectore penitissimo,

    id. Cist. 1, 1, 65:

    Scythae illi penitissimi,

    the most remote, Gell. 9, 4, 6:

    de Graecorum penitissimis litteris,

    Macr. S. 5, 19. —As subst.: pĕnĭta, ōrum, n., the inmost parts:

    mundi,

    Mart. Cap. 1, § 9:

    terrae,

    id. 6, § 600:

    sacri loci,

    Jul. Val. Rer. Gest. Alex. 3, 43.—Hence, adv., in two forms.
    A.
    pĕnĭtē ( poet. and post-class.), inwardly, internally, Cat. 61, 178.— Sup.:

    penitissime,

    Sid. Ep. 4, 9.—
    B.
    pĕnĭtus (class.), inwardly, internally, in the inside (cf.: prorsus, omnino).
    1.
    Lit.
    a.
    In gen. (only poet.):

    extra penitusque coacti Exagitant venti, Sev. Aetn. 317: penitusque deus, non fronte notandus,

    Manil. 4, 309.—
    b.
    In partic., deeply, far within, into the inmost part (class.):

    saxum penitus excisum,

    Cic. Verr. 2, 5, 27, § 68:

    argentum penitus abditum,

    id. Off. 2, 2, 13:

    jacent penitus defossa talenta,

    Verg. A. 10, 526:

    penitus convalle virenti,

    id. ib. 6, 679:

    penitus terrae defigitur arbos,

    id. G. 2, 290:

    penitus penetrare,

    Cels. 5, 26, 7:

    Suevos penitus ad extremos fines se recepisse,

    Caes. B. G. 6, 9:

    penitus in Thraciam se abdidit,

    Nep. Alcib. 9:

    mare retibus penitus scrutare,

    Juv. 5, 95.—
    (β).
    Trop., deeply, far within. from the innermost depths or recesses:

    penitus ex intimā philosophiā hauriendam juris disciplinam putas,

    from the very depths of philosophy, Cic. Leg. 1, 5, 17:

    opinio tam penitus insita,

    so deeply rooted, id. Clu. 1, 4:

    bene penitus sese dare in familiaritatem alicujus,

    id. Verr. 2, 2, 70, § 169:

    periculum penitus in venis et visceribus rei publicae,

    in the very heart, id. Cat. 1, 13, 31:

    demittere se penitus in causam,

    id. Att. 7, 12, 3.—
    2.
    Transf. (qs. through and through, to the bottom of a thing, i. e.), thoroughly, completely, wholly, [p. 1330] entirely, utterly (class.):

    caput et supercilia penitus abrasa,

    Cic. Rosc. Com. 7, 20:

    utrum hic confirmasse videtur religionem an penitus totam sustulisse?

    id. N. D. 1, 42, 119:

    res penitus perspectae,

    id. de Or. 1, 23, 108:

    penitus pernoscere omnes animorum motus,

    id. ib. 1, 5, 17:

    quod in memoriā meā penitus insederit,

    id. ib. 2, 28, 122:

    intellegere aliquid,

    id. Att. 8, 12, 1:

    amittere hanc consuetudinem et disciplinam,

    id. Off. 2, 8, 27:

    diffidere rei publicae,

    id. Fam. 5, 13, 5:

    perdere se ipsos,

    id. Fin. 1, 15, 49: te penitus rogo ne, etc., Q. Cic. ap. Cic. Fam. 16, 8, 1:

    penitus toto divisos orbe Britannos,

    Verg. E. 1, 66:

    dilecta penitus,

    Hor. C. 1, 21, 4.— Hence, to strengthen the comp.:

    penitus crudelior,

    far more, Prop. 1, 16, 17.—To strengthen the sup.:

    vir penitus Romano nomini infestissimus,

    Vell. 2, 27, 1.
    2.
    pēnītus, a, um, adj. [penis], furnished with or having a tail:

    penitam offam Naevius appellat absegmen carnis cum codā,

    Fest. p. 242 Müll.; Arn. 7, 24, 230; cf. Fest. s. v. penem, p. 230 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > penita

  • 12 penitus

    1.
    pĕnĭtus, a, um, adj. [root pa- of pasco; v. penates], inward, inner, interior (ante- and post-class.):

    exscrea usque ex penitis faucibus,

    Plaut. As. 1, 1, 28:

    scaturigo fontis,

    App. M. 6, p. 178, 33:

    mente penitā conditum,

    id. ib. 11, p. 259, 38.— Comp. penitior pars domūs, App. Fragm. ap. Prisc. p. 599 P.— Sup.:

    advecta ex Arabiā penitissimā,

    Plaut. Pers. 4, 3, 53; so id. ib. 4, 3, 71:

    in latebras abscondas pectore penitissimo,

    id. Cist. 1, 1, 65:

    Scythae illi penitissimi,

    the most remote, Gell. 9, 4, 6:

    de Graecorum penitissimis litteris,

    Macr. S. 5, 19. —As subst.: pĕnĭta, ōrum, n., the inmost parts:

    mundi,

    Mart. Cap. 1, § 9:

    terrae,

    id. 6, § 600:

    sacri loci,

    Jul. Val. Rer. Gest. Alex. 3, 43.—Hence, adv., in two forms.
    A.
    pĕnĭtē ( poet. and post-class.), inwardly, internally, Cat. 61, 178.— Sup.:

    penitissime,

    Sid. Ep. 4, 9.—
    B.
    pĕnĭtus (class.), inwardly, internally, in the inside (cf.: prorsus, omnino).
    1.
    Lit.
    a.
    In gen. (only poet.):

    extra penitusque coacti Exagitant venti, Sev. Aetn. 317: penitusque deus, non fronte notandus,

    Manil. 4, 309.—
    b.
    In partic., deeply, far within, into the inmost part (class.):

    saxum penitus excisum,

    Cic. Verr. 2, 5, 27, § 68:

    argentum penitus abditum,

    id. Off. 2, 2, 13:

    jacent penitus defossa talenta,

    Verg. A. 10, 526:

    penitus convalle virenti,

    id. ib. 6, 679:

    penitus terrae defigitur arbos,

    id. G. 2, 290:

    penitus penetrare,

    Cels. 5, 26, 7:

    Suevos penitus ad extremos fines se recepisse,

    Caes. B. G. 6, 9:

    penitus in Thraciam se abdidit,

    Nep. Alcib. 9:

    mare retibus penitus scrutare,

    Juv. 5, 95.—
    (β).
    Trop., deeply, far within. from the innermost depths or recesses:

    penitus ex intimā philosophiā hauriendam juris disciplinam putas,

    from the very depths of philosophy, Cic. Leg. 1, 5, 17:

    opinio tam penitus insita,

    so deeply rooted, id. Clu. 1, 4:

    bene penitus sese dare in familiaritatem alicujus,

    id. Verr. 2, 2, 70, § 169:

    periculum penitus in venis et visceribus rei publicae,

    in the very heart, id. Cat. 1, 13, 31:

    demittere se penitus in causam,

    id. Att. 7, 12, 3.—
    2.
    Transf. (qs. through and through, to the bottom of a thing, i. e.), thoroughly, completely, wholly, [p. 1330] entirely, utterly (class.):

    caput et supercilia penitus abrasa,

    Cic. Rosc. Com. 7, 20:

    utrum hic confirmasse videtur religionem an penitus totam sustulisse?

    id. N. D. 1, 42, 119:

    res penitus perspectae,

    id. de Or. 1, 23, 108:

    penitus pernoscere omnes animorum motus,

    id. ib. 1, 5, 17:

    quod in memoriā meā penitus insederit,

    id. ib. 2, 28, 122:

    intellegere aliquid,

    id. Att. 8, 12, 1:

    amittere hanc consuetudinem et disciplinam,

    id. Off. 2, 8, 27:

    diffidere rei publicae,

    id. Fam. 5, 13, 5:

    perdere se ipsos,

    id. Fin. 1, 15, 49: te penitus rogo ne, etc., Q. Cic. ap. Cic. Fam. 16, 8, 1:

    penitus toto divisos orbe Britannos,

    Verg. E. 1, 66:

    dilecta penitus,

    Hor. C. 1, 21, 4.— Hence, to strengthen the comp.:

    penitus crudelior,

    far more, Prop. 1, 16, 17.—To strengthen the sup.:

    vir penitus Romano nomini infestissimus,

    Vell. 2, 27, 1.
    2.
    pēnītus, a, um, adj. [penis], furnished with or having a tail:

    penitam offam Naevius appellat absegmen carnis cum codā,

    Fest. p. 242 Müll.; Arn. 7, 24, 230; cf. Fest. s. v. penem, p. 230 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > penitus

  • 13 mediterranea

    mĕdĭ-terrānĕus, a, um, adj. [mediusterra], midland, inland, remote from the sea, mediterranean (opp. to maritimus).
    I.
    Adj. (class.):

    nascitur ibi plumbum album in mediterraneis regionibus, in maritimis ferrum,

    Caes. B. G. 5, 12, 5:

    locus (opp. maritimus),

    Quint. 5, 10, 37:

    homines maxime mediterranei,

    Cic. Verr. 2, 5, 27, § 70:

    Enna mediterranea est maxime,

    id. ib. 2, 3, 83, §

    191: commercium,

    Plin. 5, 10, 11, § 63:

    jurisdictiones,

    id. 5, 28, 29, § 105:

    copiae,

    Plin. Ep. 2, 17, 28.—
    B.
    Esp., in late Lat.: Mediterraneum mare, the Mediterranean Sea, for Mare magnum, Isid. Orig. 13, 16.—
    II.
    Subst.: mĕdĭterrānĕum, i, n., the interior (post-Aug.):

    in mediterraneo est Segeda,

    Plin. 3, 1, 3, § 10.—In plur.: mĕdĭterrānĕa, ōrum, n., the inland parts, interior of a country:

    Galliae,

    Liv. 21, 31, 2:

    in mediterraneis Hispaniae,

    Plin. 33, 12, 51, § 158.

    Lewis & Short latin dictionary > mediterranea

  • 14 mediterraneum

    mĕdĭ-terrānĕus, a, um, adj. [mediusterra], midland, inland, remote from the sea, mediterranean (opp. to maritimus).
    I.
    Adj. (class.):

    nascitur ibi plumbum album in mediterraneis regionibus, in maritimis ferrum,

    Caes. B. G. 5, 12, 5:

    locus (opp. maritimus),

    Quint. 5, 10, 37:

    homines maxime mediterranei,

    Cic. Verr. 2, 5, 27, § 70:

    Enna mediterranea est maxime,

    id. ib. 2, 3, 83, §

    191: commercium,

    Plin. 5, 10, 11, § 63:

    jurisdictiones,

    id. 5, 28, 29, § 105:

    copiae,

    Plin. Ep. 2, 17, 28.—
    B.
    Esp., in late Lat.: Mediterraneum mare, the Mediterranean Sea, for Mare magnum, Isid. Orig. 13, 16.—
    II.
    Subst.: mĕdĭterrānĕum, i, n., the interior (post-Aug.):

    in mediterraneo est Segeda,

    Plin. 3, 1, 3, § 10.—In plur.: mĕdĭterrānĕa, ōrum, n., the inland parts, interior of a country:

    Galliae,

    Liv. 21, 31, 2:

    in mediterraneis Hispaniae,

    Plin. 33, 12, 51, § 158.

    Lewis & Short latin dictionary > mediterraneum

  • 15 mediterraneus

    mĕdĭ-terrānĕus, a, um, adj. [mediusterra], midland, inland, remote from the sea, mediterranean (opp. to maritimus).
    I.
    Adj. (class.):

    nascitur ibi plumbum album in mediterraneis regionibus, in maritimis ferrum,

    Caes. B. G. 5, 12, 5:

    locus (opp. maritimus),

    Quint. 5, 10, 37:

    homines maxime mediterranei,

    Cic. Verr. 2, 5, 27, § 70:

    Enna mediterranea est maxime,

    id. ib. 2, 3, 83, §

    191: commercium,

    Plin. 5, 10, 11, § 63:

    jurisdictiones,

    id. 5, 28, 29, § 105:

    copiae,

    Plin. Ep. 2, 17, 28.—
    B.
    Esp., in late Lat.: Mediterraneum mare, the Mediterranean Sea, for Mare magnum, Isid. Orig. 13, 16.—
    II.
    Subst.: mĕdĭterrānĕum, i, n., the interior (post-Aug.):

    in mediterraneo est Segeda,

    Plin. 3, 1, 3, § 10.—In plur.: mĕdĭterrānĕa, ōrum, n., the inland parts, interior of a country:

    Galliae,

    Liv. 21, 31, 2:

    in mediterraneis Hispaniae,

    Plin. 33, 12, 51, § 158.

    Lewis & Short latin dictionary > mediterraneus

См. также в других словарях:

  • Remote viewing — (RV) refers to the attempt to gather information about a distant or unseen target using paranormal means or extra sensory perception. Typically a remote viewer is expected to give information about an object that is hidden from physical view and… …   Wikipedia

  • Remote Differential Compression — (RDC) is a client server synchronization algorithm that allows the contents of two files to be synchronized by communicating only the differences between them. It was introduced with Windows Server 2003 R2 and is included with later Windows… …   Wikipedia

  • The Irish (in Countries Other Than Ireland) —     The Irish (in countries other than Ireland)     † Catholic Encyclopedia ► The Irish (in countries other than Ireland)     I. IN THE UNITED STATES     Who were the first Irish to land on the American continent and the time of their arrival are …   Catholic encyclopedia

  • The Legend of Zelda: Twilight Princess — North American box art Dev …   Wikipedia

  • The Darkness Series — is a series of six fantasy novels by Harry Turtledove. Though a fantasy the general history, geography, and combatants are analogs of World War II, or the Derlavai War in this universe.[1] Many of the characters are also the equivalents of… …   Wikipedia

  • The City and the Stars —   …   Wikipedia

  • The Mysterious Mr. Quin —   …   Wikipedia

  • The Power Elite — is an influential book written by the sociologist, C. Wright Mills, in 1956. In it Mills called attention to the interwoven interests of the leaders of the military, corporate, and political elements of society and suggested that the ordinary… …   Wikipedia

  • The Princess of the Stars — is an experimental opera or music drama by the Canadian composer R. Murray Schafer. The opera is notable because it must be performed around and on a lake, preferably as far from civilization as possible. The opera was premiered on a small lake… …   Wikipedia

  • The Crocodile Hunter: Collision Course — US Theatrical release poster Directed by John Stainton …   Wikipedia

  • The Tartar Steppe — ( it. Il deserto dei Tartari) is a novel written by Dino Buzzati and published in 1940. The novel tells the story of a young officer, Giovanni Drogo, and his life spent guarding the Bastiani Fortress, an old, unmaintained border fortress. The… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»